Als een klasgenootje op het schoolplein viel en een tand door de lip had, spontaan een bloedneus kreeg of van het klimrek rolde, dan was Julia Beldman er als de kippen bij. Ze wilde niets missen. Op haar 26e is ze ambulancechauffeur. ‘Achteraf bekeken zat dat er als kind al in’, zegt ze lachend.
Als Julia 12 jaar is krijgt ze op de basisschool vmbo-basis advies. De reden daarvoor was waarschijnlijk haar dyslexie. Al voor de kerst bleek dat ze meer in haar mars had en na de kerstvakantie zat ze in de theoretische leerweg. Vier jaar later had ze haar diploma. ‘Ik wist dat ik iets in de zorg wilde, maar ik wilde niet de verpleging in. Daarom koos ik na het behalen van mijn diploma voor de mbo-opleiding doktersassistente.’ Ook die opleiding rondde ze met succes af
Doktersassistente
Op haar 19e vond ze haar eerste baan als doktersassistente bij een huisartsenpraktijk. ‘Ik stond vanaf het begin met mijn neus op de spoedgevallen. Als de huisartsen in hun spreekuur zitten en er komt een patiënt binnen met pijn op de borst, dan doe je als doktersassistente de fysieke triage: een eerste snelle check waarbij je waardes als bloeddruk en hartslag noteert en op een presenteerblaadje klaar hebt voor de huisarts. Als mensen met grote wonden of gekke breuken binnenkwamen zei ik altijd: dat doe ik wel even. Dat triggerde mij. Je moet hard aan het werk om snel en zorgvuldig de onderste steen boven te krijgen en op een rijtje te zetten wat er aan de hand is en welke hulp iemand nodig heeft. Je moet dan direct handelen en kunt echt wat doen.’
Huisartsenchauffeur
Toen Julia een keer mee mocht naar de huisartsenpost wist ze direct: dit is wat ik wil. De wereld van de spoedzorg en acuut handelen trok haar aan. Ze had haar rijbewijs en de nodige medische ervaring, dus solliciteerde ze als huisartsenchauffeur. ‘Tja, als ik iets wil, dan ga ik ervoor’, zegt ze, bijna nonchalant. Vanaf dat moment was ze verantwoordelijk voor het veilig vervoeren van de huisarts naar patiënten die niet zelf naar de huisartsenpost of het spreekuur konden komen, soms met spoed en met zwaailicht en sirene.
Ambulancechauffeur
Na twee jaar als huisartsenchauffeur te hebben gewerkt lokte een nieuwe uitdaging. ‘Als we een patiënt hadden die er heel slecht voorstond, belden we de ambulance. Ik dacht: dat wil ik ook. Ik wilde midden in die acute zorg werken.’ Haar moeder waarschuwde haar voor heftige gebeurtenissen waar ze als ambulancechauffeur mee te maken zou krijgen, maar dat hield haar niet tegen. ‘Ik heb bij alles wat ik doe altijd mijn doel voor ogen en vanaf dat moment ga ik ervoor. Omdat een ambulance erg zwaar is door alle apparatuur, moet je een C1 vrachtwagenrijbewijs hebben. Ik nam rijlessen en theorielessen en haalde mijn C1 rijbewijs. Ik solliciteerde toen ik een vacature voor ambulancechauffeur zag van Ambulance IJsselland. De sollicitatieprocedure was streng, want het is een verantwoordelijke, maar ook een gewilde functie.’ Er hadden ongeveer honderd mensen gesolliciteerd. Twaalf kwamen op gesprek en drie van hen werden aangenomen, waaronder Julia. ‘Waarom ze voor mij kozen? Als doktersassistente had ik een heel steile groeicurve en die zag je terug op mijn cv: ik deed triage, planning, het oogspreekuur, begeleidde stagiaires en assisteerde bij sterilisaties. Ik had medische kennis en ervaring als huisartsenchauffeur. In het sollicitatiegesprek werden heel veel vragen gesteld en ik floep er altijd van alles uit. Ik denk dat ze daardoor hebben gezien wie ik ben.’ Ze had opnieuw haar zinnen ergens op gezet en weer was ze met flinke stappen en doelgerichtheid gekomen waar ze wilde zijn: achter het stuur van de ambulance.
Samenwerking
Op de vraag of het werk nu is wat ze ervan verwachtte beginnen haar ogen te stralen en zegt ze volmondig ja. ‘Het is veel uitdagender en specialistischer dan alles wat ik hiervoor heb gedaan. Ik kies voor dit werk omdat ik mensen wil helpen en dat doe je in de wereld van de acute zorg op het moment dat dit het hardst nodig is. Als ambulancechauffeur vorm ik een team met de ambulanceverpleegkundige. Je weet nooit wanneer je je volgende melding krijgt, maar als het zover is, zorg ik ervoor dat we veilig ter plaatse komen, als het moet met zwaailichten en sirenes. Zodra we er zijn, gaan we direct aan het werk, je wordt direct in de situatie gezogen. We beoordelen razendsnel of we het met z’n tweeën aankunnen. Hebben we een traumahelikopter nodig of moeten we de brandweer oproepen? Ook die samenwerking met andere hulpdiensten vind ik heel leuk.’
Heftige gebeurtenissen
In maart 2022 maakte ze haar eerste rit en bijna een jaar later heeft ze er al flink wat ritten opzitten. ‘Wat het werk zo mooi maakt is de afwisseling. Je weet nooit wat je volgende melding is. De ene keer sta je bij iemand met een zere knie die eigenlijk prima naar de huisartsenpost had gekund. De melding daarna is een reanimatie of een overdosis drugs.’ Hoe gaat ze nu om met de heftige gebeurtenissen, waar haar moeder haar voor waarschuwde? ‘Natuurlijk was ik eerst ook nieuwsgierig hoe ik daarop zou reageren, maar ik heb toevallig het geluk dat ik er heel goed mee om kan gaan. Het helpt ook dat er in het team veel aandacht is voor een goede evaluatie. We bespreken altijd wat we hebben gezien en wat we hebben gedaan. Pas als dat goed doorgesproken is, melden we ons weer vrij voor een volgende melding. Bij heftige meldingen worden we een paar dagen later gebeld door het Bedrijfsondersteuningsteam. Dan wordt er gevraagd hoe het met je gaat.’
Holly
Stilzitten is niets voor Julia. Tussendoor verbouwde ze ook nog een boerderij met haar vriend Bas en als ze thuiskomt wordt ze enthousiast verwelkomd door hun hond Holly. ‘Wat ik ook heb meegemaakt op mijn werk, als ik thuiskom is Holly altijd blij. Dan ga ik een eind met haar wandelen. Dat helpt om het werk van me af te zetten.’
