Sneak preview boek Platform 9
Al voordat het woord ‘workation’ bestond gingen wij elk jaar naar Vlieland voor een korte werkvakantie. In juli 2022 waren we weer op Vlieland en hebben flink wat meters gemaakt voor ons eerste boek, waarin we de theorie van onze eigen BESTING®-methode uit de doeken doen. Dat vullen we aan met persoonlijke verhalen en inspirerende interviews. Een belangrijk onderdeel van de BESTING-methode is haarscherp omschrijven wat succes voor jou persoonlijk betekent. Hieronder vind je een sneak preview: een persoonlijk verhaal van Trea over wat succes voor haar betekent. Ze schrijft over de hel van 2005 en de Brandaris als ultieme doel. Het is één van de persoonlijke verhalen in ons boek.
De hel van 2005
Het was op vrijdag 6 mei 2005, de dag na Hemelvaart. Dat is traditioneel de dag van de HT: de roeimarathon van Harlingen naar Terschelling. De eerste HT werd geroeid in 1975, in het kader van het 100-jarig jubileum van de zeevaartschool en is uitgegroeid tot het belangrijkste sloeproei-evenent van het jaar. Iedere sloeproeier moet ooit deze race geroeid hebben, maar een startplek bemachtigen voor je team of een plekje in de sloep van een ander team is niet eenvoudig. Na 8 jaar roeien lukte het me! Ik mocht mee met het damesteam van Kampen in hun sloep Berend Koster.
IJskoude golven in je nek
Vanaf maart trainde ik drie keer per week op het water en nog twee keer per week in de sportschool. Op 6 mei was ik topfit! Ik vinkte mijn lijstje af bij het inpakken van mijn roeitas: mijn roeikussen en roeihandschoenen, de juiste kleding in laagjes, genoeg water en sportdrank, bananen en zoute drop. Het weerbericht was belabberd: harde westenwind en buien. En op 6 mei zag het er nog belabberder uit dan voorspeld: harde wind en zwaarbewolkt met een gevoelstemperatuur van 8 graden. Na nog geen 5 minuten roeien waren we doorweekt van de ijskoude golven die over de boorden klotsten, maar we gingen ervoor, we hingen aan de riemen alsof ons leven ervan afhing en de stuurvrouw sleepte ons door elke zwaarbevochten meter heen. Op gezette tijden gluurde ik even over mijn schouder en zag in de verte de Brandaris. Daar moesten we heen, daar was de haven, daar was het warm. Na een martelgang van ruim 6 uur en met die verrekte vierkante bruut van Terschelling al urenlang in zicht, moesten we het opgeven. Slechts 44 sloepen wisten de haven roeiend te bereiken. Wij waren 1 van de 77 sloepen die met de haven in zicht van het wad gesleept moesten worden. Er werden isolatiedekentjes uitgedeeld en huilend van de pijn, teleurstelling, honger en kou werden we naar Terschelling gesleept. Ik nam me voor om dit nooit, maar dan ook echt nooit meer te doen.
Leeuwinnen
Na een warme douche, een stevige maaltijd en een pot bier, kwam iedereen weer op adem en sleepten we onze arme, gehavende lijven naar de feesttent. We dansten, we zongen, we dronken. Onze verkrampte, kapotte handen konden nog net een koud biertje vastpakken. We sloegen elkaar op de schouders en vielen elkaar in de armen. Toen de zon opkwam was ik zo ontzettend trots op mezelf en mijn team. We hebben gevochten als leeuwinnen tegen de harde wind, de golven, de pijn, de kou en de vloedstroom die eerder opkwam dan verwacht. We waren gestrand met het zicht op de haven maar we hadden samen alles én meer gegeven.
De Brandaris glimlacht
Met mijn 50e verjaardag in zicht en na ruim 20 jaar roeien begon die verrekte HT toch weer te lokken. Ik nam opnieuw contact op met mijn roeimatties uit Kampen en in 2018 mocht ik het opnieuw proberen. Ik heb nog harder getraind, mijn lijstje met nog meer zorg samengesteld en alles nog zorgvuldiger ingepakt, inclusief een dikke warme trui verpakt in een laag plastic zodat ik na de race direct een droge trui aan kon doen. Op vrijdag 11 mei scheen de zon, kabbelde de waddenzee en stond er een vriendelijk, verkoelend briesje uit het oost-zuid-oosten. De hardste windstoot die dag gemeten had een snelheid van 7 m/s. We zoefden over het water richting Terschelling in een vrolijke colonne van zo’n 140 sloepen in alle vormen en maten en met bijna net zoveel volgschepen volgepakt met juichende supporters. Natuurlijk was het pittig. We hebben alsnog bijna 4 uur onafgebroken aan de riemen gehangen en geloof me, dat voel je. Weer keek ik op gezette tijden over mijn schouder en zag de Brandaris: daar moesten we heen. En elk keer als ik keek, was die prachtige, robuuste vuurtoren weer net wat dichterbij. Ook dit keer ging ik huilend de finish over, maar nu van puur geluk. Ik liet me niet dodelijk vermoeid voorover zakken, maar sprong bruisend van energie op mijn roeibankje om met de armen om mijn roeimatties heen geslagen te dansen, terwijl de kade afgeladen was met juichende supporters met bloemen en spandoeken. Pure, intense blijdschap golfde door me heen. I did it! De Brandaris leek die dag te glimlachen.
Succes gaat niet over winnen
Als ik nadenk over wat succes voor mij betekent, is dat dan het halen van de finish van de HT 2018? Jazeker, dat is een prachtig succes, dat moment staat in mijn geheugen gegrift en elke dag draag ik vol trots mijn zilveren HT-hanger met het jaartal erin gegraveerd. En toch was de HT 2005 voor mij pas echt een succesmoment. Die race is de boeken ingegaan als de zwaarste HT ooit. Ik roeide de hel van 2005, ik kwam mezelf keihard tegen en roeide mezelf voorbij, ik zat in een team dat er samen voor ging en er samen voor bleef gaan, zelfs toen we eigenlijk al wisten dat het een onmogelijke opgave was. Samen gingen we door de hel, sleepten elkaar erdoor met onze ogen gericht op de Brandaris, huilden we samen en vierden feest zoals ik nog nooit een feest heb gevierd.
Samen strijden, lijden en overwinnen
Het is een succesmoment uit mijn leven dat ik heb onderzocht en dat mij hielp om te zien wat succes voor mij betekent: een uitdaging aangaan, hard werken en me goed voorbereiden (met een lijstje). Ik ben een teamplayer, ik heb fijne mensen nodig die samen met mij willen strijden, lijden en overwinnen en mensen die in mij geloven en mij supporteren. Winnen zit voor mij niet in de uitkomst, maar in de weg ernaar toe en wat die uitkomst ook is: samen dansen en zingen moet!
