Pasen? Dat is gooien met eieren, paasvuren aansteken, luisteren naar de Matthäus Passion en natuurlijk … The Passion. Donderdag keek Nederland weer massaal naar het traditionele startschot van het Paasweekend. Het was, zoals elk jaar, een spektakel. Kluun, de verteller dit jaar, wist moeiteloos het muziekspektakel, het oude Paasverhaal en de ontroerende verhalen van de kruisgangers te verbinden met de actualiteit. Het talent en de passie spatten van mijn breedbeeld-tv!
Angela Schijf was het stralend middelpunt als Maria, de moeder van Jezus. Haar voorgangers waren onder andere Do, Edsilia Rombley en Trijntje Oosterhuis. Om maar een paar namen te noemen. Er is een verschil tussen al die Maria’s en Angela. Zij is namelijk de eerste Maria die geen zangeres is. Angela is een talentvolle actrice, heeft maandenlang zangles gehad en geoefend. Heel veel geoefend. Ik vind het ongelooflijk dapper dat ze het aandurfde om live te zingen voor duizenden mensen in Zeist en nog eens ruim 2,1 miljoen mensen thuis op de bank. Met haar uitstraling zette ze een prachtige Maria neer. Een powervrouw! Maar hoe goed ze ook is als actrice, ze is geen zangeres.
Passion-podium
Er zijn zoveel geweldige zangeressen, bekend of minder bekend, die daar veel beter op hun plek waren geweest. Die met power, passie en talent mij als kijker van de bank hadden geblazen. Jammer dat zo’n zangeres niet het Passion-podium kreeg dat ze verdiende. En dat gebeurt niet alleen bij The Passion. Wat te denken van die fantastische collega, medewerker van het jaar, die haar werk met zoveel power doet, dat ze gepromoveerd wordt tot teammanager. Wat een kans! Maar een paar maanden later is haar powerbatterij leeg. Ze weet inhoudelijk alles van het werk maar dat betekent niet dat ze ook een goede leidinggevende is. Het podium dat ze kreeg, was niet haar podium, de spotlights waren niet gericht op haar talent. Dat vreet energie en daar wordt niemand gelukkig van.
Rauwe Petrus
Angela raakte me toen ze over het podium in Zeist schreed en huilend afscheid nam van haar zoon Jezus. Toch werd ik meer geraakt door Matteo van der Grijn die een prachtige rauwe Petrus neerzette, door Keizer die me meenam in de emoties van Judas en door de woeste drummer die zichzelf bijna een whiplash drumde. Ik pleit voor mensen met zangtalent als er gezongen moet worden, mensen met danstalent als er gedanst moet worden en mensen met managementtalent als er gemanaged moet worden. En als er gedrumd moet worden, dan graag de drummer van The Passion 2024!
Nog even terugkijken:
