Kim Verweij was ondernemer, startte 4 keer een nieuwe onderneming, maakte een switch naar een baan in loondienst, nam ontslag en maakte een nieuwe start. Ze ging drummen, ze liet dreadlocks in haar haren zetten, haalde ze er weer uit en stapte opnieuw op het ondernemerspad met Tekstival. ‘Het was er altijd al, het zat al ergens en is er nu uitgekomen’, zegt ze met aanstekelijk enthousiasme.
Als zelfstandig communicatieadviseur en schrijver verdiende Kim de kost tot ze na een leuke samenwerking een baan aangeboden kreeg. Ze besloot het aanbod aan te nemen omdat ze enthousiast was over de inhoud van het werk en het werken met collega’s. Van ondernemende vrijbuiter naar een baan in loondienst was een grote stap. ‘In de gesprekken werd mij gevraagd of ik dit zag als een tijdelijke klus of dat ik er echt voor wilde gaan’, vertelt Kim. ‘Ik antwoordde vol overtuiging dat ik ervoor ging en dat voelde ook zo op dat moment.’ Toen ze het contract kreeg, lag ze drie nachten lang wakker en piekerde of ze het wel moest doen, voordat ze de knoop doorhakte. ‘Als ik ergens voor ga, dan ga ik er ook helemaal voor. Ik stopte met mijn onderneming, mijn website ging offline en ik ging aan het werk als adviseur communicatie en participatie.’
Energie
Kim vond het altijd al belangrijk om te werken voor organisaties met een maatschappelijke functie en de baan was haar op het lijf geschreven. Toch kostte het haar ook veel energie. ‘Een weekend was nauwelijks genoeg om bij te tanken. Ik bagatelliseerde het en dacht: logisch, ik ben toch ook hartstikke druk geweest?’ Het kwartje viel toen tijdens een wandeling met haar hond. ‘Het drong opeens tot me door: ik wil hier helemaal niet meer werken! Ik realiseerde me dat ik niet op mijn plek zat en dat mijn gehoor daarbij ook in de weg zat.’ Kim heeft een aangeboren gehoorbeperking, die in de loop der jaren verergerde en vanaf haar 15e was ondersteuning noodzakelijk. Het horen van spraak was haar grootste probleem. ‘En laat dat nou net belangrijk zijn als je werk bestaat uit gesprekken voeren met grote groepen mensen’, zegt Kim. Ze lacht om zichzelf als ze vertelt dat ze zichzelf lange tijd wijsmaakte dat ze onbewust wel wist wat er gezegd werd door lichaamstaal te lezen en zich goed voor te bereiden. ‘Maar als ik dan de notulen las dacht ik: huh? Dit is helemaal nieuw voor mij. Ook al vond ik mijn werk super interessant, tijdens die wandeling met mijn hond wist ik opeens dat ik niet op mijn plek zat. Ik zat nog niet tegen een burn-out aan, maar ik voelde wel dat ik daar zou komen als ik zo doorging.’
Lucht
Kim moest nog een goed moment vinden om haar leidinggevende en collega’s te vertellen dat ze ging stoppen. ‘Dat vond ik moeilijk, omdat ik had gezegd dat ik ervoor ging. Ik wist ook zeker dat mijn baas mee zou willen denken over wat ik nodig had om toch mijn werk te kunnen blijven doen, ondanks mijn beperking, maar ik ben een alles-of-niets-persoon. De kogel was door de kerk. Ik voelde bijna letterlijk dat er een last van mijn schouders gevallen was. Ik had weer lucht en kon nadenken over hoe ik het wil, wat ik nodig heb en wat echt bij mij past.’
Hiphop en drummen
Kim luistert vaker naar haar intuïtie en onderbuikgevoel. Toen ze 32 was meldde ze zich zonder nadenken aan voor hiphoplessen. ‘Ik kwam de eerste keer het zaaltje binnen en zag dat ik de enige volwassene was in een groep tienermeisjes, maar ik vond het leuk en deed gewoon mee.’ Op haar 37e ging ze drummen, iets wat ze als meisje al wilde. ‘Ik zat in de auto altijd met de muziek mee te drummen op het stuur en opeens kwam die wens weer naar boven. Ik heb een drumleraar gebeld met de vraag: ben je te oud om op je 37e te leren drummen? Zijn antwoord was: kom het gewoon een keer proberen. Ik drum nu 3 jaar en ben niet van plan ermee te stoppen. Ik vind het zo tof! Als ik drum ben ik alleen maar bezig met het ritme en het juiste moment. Het is voor mij ontspanning en het geeft me balans.’
'Dit keer wilde ik het anders doen'
Nadat ze ontslag had genomen, besloot ze weer voor zichzelf te beginnen. Dat was niet de eerste keer. Ze aarzelt heel even en zegt dan: ‘Dit is mijn vijfde onderneming.’ Ze laat een korte stilte vallen en vertelt dan over de lessen die ze uit haar eerdere ondernemingen trok. ‘Elke keer deed ik het helemaal zelf. Als communicatieadviseur wist ik toch als geen ander hoe dat werkte met doelen en doelgroepen? Elke keer ging het wel oké, tot er weer wat anders op mijn pad kwam. Als je doet wat je altijd deed, dan krijg je wat je altijd kreeg. Dit keer wilde ik het anders doen. Ik had het geluk dat ik direct een klus van 18 uur per week kreeg. Dat gaf me de tijd en de middelen om hulp in te schakelen. Dit keer wilde ik het beter doen en ik besloot een coachingstraject te volgen. Dankzij dit traject dacht ik voor het eerst goed na over hoe ik met mijn bedrijf aan de slag wilde.’
Tekstival
Al voordat het traject startte had ze nagedacht over een naam. ‘Ik hou van festivals: de sfeer, de muziek, de mensen. Het is een plek waar ik heel blij van word en waar ik opgeladen vandaan kom. Ik zat op een avond op een schrijfblok wat te tekenen en te schrijven en ik bedacht Tekstival. Ik schreef het op, tekende er wat bij, maar dacht ook direct: doe niet zo gek Kim, dat is toch veel te frivool voor een serieus bedrijf.’ Toch presenteerde Kim Tekstival in het coachingstraject en dat voelde goed! Kim’s ogen beginnen te stralen en ze begint sneller te praten als ze uitlegt wat Tekstival is. ‘Bij Tekstival staat schrijven centraal. Ik wil het verhaal vertellen van organisaties die Nederland socialer, eerlijker of exclusiever maken. Mijn sociale verhalen staan op het hoofdpodium in de spotlights. Daarnaast is er de Lekker Lang Lezen-Lounge. Ik vind het leuk om ergens diep in te duiken en op onderzoek uit te gaan. Dat verwerk ik in een longread, een boekje, een e-boek of een artikel. In de Uit De Brand-Tent denk ik mee over het echte verhaal van een organisatie en hoe je dat kunt vertellen en verwerken in een brochure, jaarverslag, website of in de content op je socials.’
Missie: meer festivalsfeer in Nederland
Kim heeft haar doel scherp voor ogen en het vertrouwen dat ze de goede weg is ingeslagen. ‘Ik ga mooie, positieve verhalen schrijven om meer festivalsfeer in het dagelijks leven in Nederland te brengen. Dat is mijn missie. Op een festival komen allemaal verschillende mensen met maar één doel: een fijne dag hebben. Op een festival kan iedereen meer van elkaar verdragen en die vibe kunnen we wel gebruiken in Nederland. Met Tekstival ga ik de verhalen van organisaties die positief bijdragen aan de samenleving in de spotlight zetten. Ik geloof dat Nederland gebaat is bij mooie en vrolijke verhalen. Ik denk dat ik met Tekstival geland ben op de plek waar ik moet zijn.’
Kunst- en cultuurhuis
Kim heeft zichzelf opnieuw uitgevonden. Of eigenlijk vond ze de Kim die ze altijd al was en daar hoort ook een nieuw uiterlijk bij: een enorme bos opvallende dreadlocks. Je kunt niet meer om Kim heen. ‘Ik trek me best veel aan van de mening van anderen, daar moet ik nog aan werken en mijn dreads zijn voor mij een training on the job. Ik wist: hier gaat iedereen wat van vinden. Ik heb superveel reacties gehad. Soms bedachtzame opmerkingen als: goh …. Is dat niet warm in de zomer? Iemand zei: Nou, bevallen je slierten? Maar de meeste reacties waren positief. Mijn moeder omschreef het precies zoals het voor mij voelt, ze zei: het lijkt wel alsof ze altijd al bij je hoorden.’
