Randy Schipper was teammanager bij een grote organisatie en was tevreden met zijn werk. Hij had net een huis gekocht met zijn vriendin Nadja en zijn kinderen kwamen regelmatig over de vloer. Samen met Nadja was hij in zijn vrije tijd vaak te vinden in de Crossfit-box, als coach of om zelf lekker te trainen. Kortom: zijn leven kabbelde lekker voort. Tot hij op vakantie ging naar Zuid-Afrika en zich een week lang van de wereld afzonderde op het festival Afrika Burn.
Een vriendin van Nadja deelde op Instagram dat ze kaartjes had voor het festival Afrika Burn, het Afrikaanse zusje van het Burning Man festival in Amerika. Nadja was direct laaiend enthousiast. Voordat ze Randy kende was ze al eens naar het Burning Man-festival geweest, dat door veel mensen omschreven wordt als het mooiste en meest magische festival ter wereld. Randy deelde haar enthousiasme niet. ‘Ze had daar wel eens over verteld en ik wist dat zij met heel veel plezier terugkeek op die reis met een grote groep mensen. Ik ben heel mijn leven al iemand die niet graag met vreemden op pad gaat. Ik heb daar geen behoefte aan. Ik heb altijd de kring mensen om me heen heel klein gehouden. We praatten erover en ik zag hoe enthousiast Nadja was en ik dacht: fuck it. Ik ga gewoon mee. Ik ga er ook niet dood aan als we met een groep zijn en het hoeven niet mijn beste vrienden te worden.’
Aan het roer
Uiteindelijk groeide de groep uit tot veertien vrienden en vrienden van vrienden. Het festival AfrikaBurn duurt een week en het reisgezelschap besloot er een week voor het festival en een week na het festival aan te plakken. Daarvoor moest veel geregeld worden en laat dat nou iets zijn waar Randy wél blij van wordt. ‘Ik hou van plannen en organiseren. In mijn tijd bij defensie was een goede voorbereiding cruciaal, daarmee staat of valt een opdracht. Als ik ergens op ‘aan’ ga dan is het om aan het roer te staan. Ik ben nooit iemand geweest die in de achterhoede een beetje mee sukkelt. Ik was aanvoerder van bijna elk voetbalelftal waar ik speelde en ik trok altijd graag aan de touwtjes. Ik focuste me op de week voor en de week na het festival. Ik plande alles van minuut tot minuut: waar gaan we slapen, welke bezienswaardigheden gaan we bezoeken, hoe moeten we daar komen, hoe lang is het rijden en waar kunnen we parkeren, en ik maakte de boodschappenlijst voor het festival. Ik had veel filmpjes en foto’s gezien die vooral het festivalgevoel uitstralen. Nadja vertelde me dat het veel meer was dan dat, maar ik kon me er geen voorstelling van maken. Ik verwachtte niets meer dan een gezellig festival op een camping met vijf à zesduizend mensen.’
Geïsoleerd van de buitenwereld
Het zesdaagse evenement in Afrika wordt gehouden in Tankwa Karoo National Park. Geïsoleerd van de buitenwereld, creëren de deelnemers een tijdelijke stad, midden in de woestijn. Je kunt er niets kopen, je moet voldoende eten en drinkwater meenemen en verder alles wat je maar kunt ruilen of weggeven, want op Afrika Burn deelt iedereen alles met elkaar. Randy regelde de boodschappen en bedacht wat er allemaal geruild kon worden. ‘De week voor het festival zaten we in een prachtige villa in Kaapstad’, vertelt Randy. ‘Ik zorgde ervoor dat alles tot in de puntjes geregeld was. Na die week stapten we met z’n allen in een bus voor een rit van twaalf uur naar het festivalterrein. We zetten onze tenten op, pakten onze spullen uit en vanaf dat moment waren we volledig afgezonderd van de buitenwereld. Er viel voor mij niets meer te plannen en te regelen.’
Onvoorstelbaar verdriet
De groep had nog maar net hun spullen uitgepakt en was klaar om het festivalterrein te gaan verkennen, toen twee nichtjes uit de groep opgeroepen werden om zich bij de organisatie te melden om naar huis te bellen. ‘We wisten dat de zus van één van hen al lange tijd mentale problemen had’, vertelt Randy. ‘We maakten ons ongerust en besloten bij onze tent te blijven tot ze terugkwamen. ‘Rond middernacht waren ze terug en de zorgen van de groep vrienden waren helaas waarheid geworden: het zusje van één van de nichtjes had zich van het leven beroofd. ‘Onze vriendin brak, ze was kapot van verdriet’, vertelt Randy en hij wordt even stil. Het is alsof hij in gedachten terug is in de tent, in dat onvoorstelbaar verdrietige moment. Dan lichten zijn ogen weer op. ‘Ik zag een groep van veertien mensen een ongekende connectie maken om de zus en het nichtje te steunen in hun verdriet. Ik kende die sterke connectie alleen uit mijn tijd bij Defensie, toen ik in Afghanistan was en er gewonden of doden waren gevallen. Het was zo’n intens gevoel, we hebben tot diep in de nacht gehuild, gelachen en geknuffeld. De volgende dag konden ze bij Gods gratie heel snel naar het vliegveld in Kaapstad. Ze werden met een privévliegtuigje opgehaald. Voor ons was het ook goed om te weten dat ze snel naar het vliegveld konden, dat de vlucht naar huis was geregeld en dat ze niet met al hun verdriet nog uren in een busje moesten zitten. Daardoor konden wij toch de knop omzetten. We aten samen, terwijl we na praatten over wat er allemaal gebeurd was, schudden we onze veren uit en focusten ons op het festival.’
Aha-moment
De bijzondere connectie die Randy ervoer met het gezelschap waarmee hij reisde, zag hij ook op het festival. ‘Ik zag een connectie tussen mensen die je gewoon op straat in onze samenleving niet meemaakt. Iedereen begroet elkaar, je staat naast elkaar in een tent, je knuffelt elkaar, je praat met elkaar en je hebt oprechte diepzinnige gesprekken. Dat was mijn eerste trigger, het eerste aha-moment. Het inspireerde, ik dacht: ja, zo kunnen we ook met elkaar omgaan.’ De dagen daarna genoten Randy en Nadja met de mensen om hen heen van feest, muziek en ‘chillmomenten’, zoals Randy het omschrijft. Ze schoven aan bij mensen die zij nog niet kenden voor pannenkoeken of Ethiopische koffie en zelf deelden zij uit van alles wat ze bij zich hadden, dankzij de zorgvuldig samengestelde boodschappenlijst van Randy. ‘We genoten van het festival en op de vierde dag ging ik met Nadja naar de tempel, een oase van rust aan de rand van het festival. Ik heb daar gezeten en domweg voor me uitgestaard. Op de houten muren hadden mensen teksten geschreven. Ik las ze, maar ze kwamen niet echt binnen. Toen we weer verder liepen vroeg Nadja: Randy, gaat het wel? Je bent zo stil.’ Ik realiseerde me dat ik leeg was, ik had wel gedachten, maar die vlogen ook weer aan me voorbij. Ik kon me niet focussen en voelde me volledig relaxt en superchill. Tegen het einde van de middag ging ik weer ‘aan’ en besefte ik dat ik voor het eerst in mijn leven helemaal leeg was. Ik moest niks, ik kon niks doen, niks plannen, niks organiseren. Ik zag om me heen dat de groep het zelf allemaal wel regelde, ik hoefde geen corveerooster te bedenken, alles ging vanzelf. Ik realiseerde me dat ik niet overal bovenop hoef te zitten zodat dingen goed aflopen. Het kan ook gewoon zonder dat Randy zich ermee bemoeit. Dat was mijn grote aha-moment.’
Veranderd
De nacht nadat ze weer geland waren op Schiphol, had Randy een nachtdienst. ‘Tijdens die nachtdienst was ik nog niet helemaal ‘geland’, ik was er nog niet helemaal met mijn hoofd bij. Ik was de vakantie, die fascinerend was, nog aan het verwerken. Ik verwachtte dat ik na een week wel weer in mijn oude ritme was, maar na twee weken merkte ik dat ik veranderd was. Voordat ik naar Afrika ging, kon ik me heel erg druk maken over dingen die buiten mijn invloedssfeer lagen. Op mijn werk trok ik vaak verantwoordelijkheden naar me toe, ook als het niet bij mijn functie hoorde en dan liep ik tegen dichte deuren aan. Ik voelde nog steeds frustratie over dingen die me voor de vakantie ook raakten, maar ik kon het ook van me af laten glijden. Het gevoel dat ik er iets mee moest was er wel, maar gleed ook weer van me af. Ik heb geleerd dat ik me moet focussen op wat er binnen mijn eigen invloedssfeer ligt. Nu, na twee maanden, is dat gevoel er nog steeds.’
Uit je bubbel stappen
‘Ik geloof dat het te maken heeft met de wet van de aantrekkingskracht. Als je op een bepaald niveau vibreert kom je mensen tegen die op hetzelfde niveau vibreren. Ik begin me daar steeds bewuster van te worden. Ook op persoonlijk vlak ben ik gaan nadenken. Als jij me geen energie geeft, dan krijg je van mij ook geen energie. Dat was mijn instelling, zo ben ik ook opgegroeid en opgevoed. Ik was daar best wel hard en straight forward in. Na Afrika zie ik in dat ik energie terugkrijg als ik energie geef. Ik ben er nog niet, maar ik ben wel onderweg. Ik heb het idee dat ik op een dieper niveau praat met mensen en meer van mezelf durf te laten zien. Afrika Burn heeft mij geïnspireerd. Ik weet niet of het voor iedereen the place to be is, maar ik kan het iedereen aanraden om gewoon even helemaal alles achter je te laten en er helemaal uit te gaan. Het is goed om uit te zoomen, uit je bubbel te stappen, je te laten inspireren, zodat je met een helikopterview kunt kijken wat je wilt, wie je bent en waar je hart sneller van gaat kloppen.’
