Studio RAW aan de Willemsvaart in Zwolle is het werkadres van kunstenaar Ronald Anthonie Westerhuis. De studio draagt de letters van zijn naam en past perfect bij het materiaal waarmee gewerkt wordt. RAW is een plek waar gevoel gevangen wordt in staal. Hier wordt iets gemaakt wat er nog niet eerder was.
Ronald maakt indrukwekkende sculpturen, hoofdzakelijk van roestvast staal. Zijn sculpturen zijn over de hele wereld verspreid, bij kunstgalerijen en in privécollecties, zoals die van Prins Albert van Monaco en hij werkte samen met architecten als Daniel Libeskind. Een bekend werk van Ronald is het nationaal monument voor de slachtoffers van MH17. ‘Een monument dat nooit gebouwd had mogen worden’, aldus Ronald die zichzelf liever een ‘creative mind’ noemt dan een kunstenaar. In coronatijd hing hij een simpel spandoek aan de voorgevel van zijn atelier met de tekst ‘HEB LIEF’. Het groeide uit tot een massaal gedeelde uiting en hartverwarmende filmpjes.
In de zandbak
De aanleiding voor dit interview in zijn werkplaats in Zwolle is echter niet zijn kunst. De aanleiding is het inspirerende verhaal dat achter al zijn werk zit, zijn talent, de reis die hij afgelegd heeft om te worden wie hij nu is, en de levenskunst waarmee hij zijn team, dat hij liefdevol zijn familie noemt, vormgeeft. Inpandig in de werkplaats zit zijn kantoor. De creatieve chaos, opgezette vogels, vergeelde paperassen en een oude Spartaanse behandelstoel uit een dokterspraktijk geven de ruimte de sfeer van de jaren ‘50. Ronald zit in één van de twee vintage rookstoelen tegenover zijn bureau. Hoe was Ronald als kleine jongen in de zandbak. ‘Ik ben nooit uit de zandbak geweest, ik zit er nog steeds middenin. Het is mijn natuurlijke omgeving. Ik doe niet anders dan spelen en dingen verzinnen. Dan roep ik ‘Jongens ik heb een idee’ en een uur later zijn we er mee bezig.’
Avonturier
Ronald was al jong nieuwsgierig naar wat er achter de horizon lag en kocht op zijn 17e een Interrailkaartje om drie weken op reis te gaan door Europa. In Venetië ontmoette hij een Amerikaans meisje. Zij nodigde hem uit om naar Amerika te komen. Hij zou drie weken blijven. Uiteindelijk bleef hij zeven jaar weg, want na Amerika reisde hij verder, onder andere door Azië, Nieuw-Zeeland en Mexico. ‘Scholing is nooit mijn ding geweest. Zelfontplooiing en zelfontwikkeling leer je door te reizen. Gewoon met bus en trein. Niet wetend waar je ‘s avonds slaapt. Overal waar ik geld kon verdienen belde ik aan. Ik heb bij een landbouwbedrijf gewerkt, bomen gekapt, vuilnis opgehaald. Ik pakte alles aan.’
Lasser
Op zijn 24e kwam Ronald terug in Nederland, zonder diploma en zonder geld. Via het uitzendbureau mocht hij een lasopleiding doen en hij bleek een natuurtalent. In vijf maanden tijd haalde Ronald alle lasdiploma’s die je in die tijd kon halen. Met zijn gloednieuwe diploma’s en zijn paspoort vol stempels blufte hij in een sollicitatiegesprek dat hij jarenlang lasser was geweest in het buitenland en hij werd aangenomen. Vanaf dat moment was hij lasser in de offshore.
Supervisor
‘Je moet het willen zien én de juiste mensen tegenkomen en dan je kansen pakken’, vertelt Ronald. ‘Ik zag ‘grote mannen’, de supervisors met de tekeningen onder hun arm en dat werd mijn doel.’ Hij begon als lasser, werd voorman en uiteindelijk was ook hij supervisor met tekeningen onder zijn arm en een team van 150 man. ‘Ik ben niet super technisch maar ik kan wel goed mensen inschatten. Als er een helikopter kwam met nieuwe mensen, dan moesten ze worden verdeeld over de teams. Het interesseerde de andere supervisors niet veel, maar ik ging er altijd zelf heen om te kijken wie er in de helikopter zat. Ik pikte er dan op gevoel eentje uit en vroeg: met wie werk jij graag samen? En zo stelde ik mijn team samen. Ik zorgde er altijd voor dat ze het beste gereedschap hadden en zorgde super goed voor mijn team, met als gevolg dat het team graag met mij wilde werken. Dat gaf een positieve wisselwerking! In de offshore zijn het namelijk allemaal wel heftige karakters en als je twee maanden met elkaar op zee bent moet je het wel met elkaar zien te rooien.’
Kunstenaar
De logische vervolgvraag is hoe de supervisor op zee kunstenaar werd. ‘In de offshore werk je een aantal maanden op zee en daarna ben je een aantal maanden vrij. In mijn vrije tijd kocht ik rvs en een lasapparaat om dingetjes te maken. Het was nooit mijn bedoeling om kunstenaar te worden. Tot er een kunstcommissie uit Dalfsen langs kwam. Die noemde de dingetjes die ik maakte kunst en vroeg of ik in Dalfsen wilde exposeren.’ Opnieuw greep Ronald de kans aan toen die zich aanbood. ‘Ik heb nooit de ambitie gehad om geld te verdienen met kunst. Ik was ook bijna weer volledig teruggegaan naar de offshore, tot ik mijn eerste beeld verkocht.’
Studio RAW
Lange tijd leefde Ronald in twee werelden: de ondoorzichtig kunstwereld en de heldere wereld van de offshore. ‘Dat vind ik het moeilijkste van de kunst’, zegt Ronald. ‘Het is een ondoorzichtig gebied vol gigantische ego’s; kunstenaars die alleen maar met zichzelf en met hun talent bezig zijn, galeries die het moeten verkopen en critici die erover schrijven. Er vreten vier, vijf mensen uit dezelfde ruif. De loyaliteit in de kunst is ver te zoeken, terwijl ik leef met liefde, respect en loyaliteit.’ Dat brengt hij dagelijks in de praktijk door de manier waarop hij met de mensen omgaat die met hem werken. In Studio RAW werken jongens én meiden met vaak een bijzondere achtergrond. Ronald noemt ze liefkozend ‘die gastjes’ of ‘de jongens’. Hij zocht ze nooit op, ze kwamen op zijn pad. ‘Het dient zich aan. Van hulp op zaterdag of vrijwilligers, mensen komen gewoon. Het is een natuurlijk proces. Ashley wilde bijvoorbeeld graag in het atelier kijken. Ik gaf haar een rondleiding en vroeg: Of wil je hier aan het werk? Mensen lopen drie dagen mee en in die tijd zie ik of iemand geschikt is: matcht het als mens en is dit okay voor het team? Is het antwoord ja, dan geef ik de ruimte om het te laten zien.’ Ronald komt met de ideeën. ‘Voor de rest heb ik niet veel in te brengen’, zegt hij lachend. ‘De jongens werken het af. Er is hier geen hiërarchie en er zit geen druk op. Kwaliteit is belangrijker dan tijd. Het moet goed zijn. Als een opdrachtgever iets wil, dan ga ik met de jongens kijken of het kan en of het in de tijd past en dan beslissen we samen of we het doen. We zijn een hecht team. We zijn een familie geworden. Iedereen die hier is gaat er 200% voor en we steken veel tijd in elkaar. Daar staat tegenover dat we bij een expositie in Shanghai of Miami ook met zijn allen gaan. Ik neem iedereen mee.’
IJsselcentrale
Het nieuwste project van Ronald is het ombouwen van de oude IJsselcentrale net buiten Zwolle met 4000 m2 grond. Het wordt een werkplaats waar Ronald met al zijn talent, het talent van ‘zijn gastjes’ zijn ambities, ideeën en grote thema’s aan de slag wil. ‘Hoe ga je als mensen met elkaar om en hoe ga je met je eigen energie om. Hoe ga je met de natuur om? Naast mijn kunst wil ik hier onze eigen energie opwekken, water oppompen, zuiveren en voedsel verbouwen. Ik wil met respect, liefde en loyaliteit alle kennis die ik opgedaan heb tot zijn recht laten komen. Ik wil laten zien dat het kan!’
