John Rooijakkers was bloembollenkweker in het familiebedrijf in Noord-Holland en Wilbert ten Kate was zelfstandig incompany-trainer. Nu wonen en werken ze op een berg in Andalusië en maken het hun gasten naar de zin. Het grootste compliment dat je de twee gastheren kunt geven is: ik voel me hier thuis.
Naast hun werk hadden ze een grote, gezamenlijke hobby: het theater en dan vooral de musical. Wilbert zong en danste ruim acht jaar bij het theatergezelschap de Lucky Boys and Girls in Hilversum en John speelde de sterren van de hemel bij Helderse Musical Vereniging Showboat in Den Helder. Naast hun werk en het theater kookten ze graag en vonden het heerlijk om voor familie en vrienden bijzondere gerechten op een perfect gedekte tafel te serveren. Als ze oud waren, wilden ze wel naar een warm land verhuizen, maar hun leven verliep eigenlijk prima zoals het was.
De omslag
De omslag kwam toen John ziek werd. Ernstig ziek. Hij zweefde enkele weken op het randje van de dood. Na zijn herstel realiseerden de mannen zich dat niets in het leven zeker is. ‘Ik besefte keihard dat ik sterfelijk was’, blikt John terug. ‘Mijn ziekte gaf voor ons de doorslag om het over een andere boeg te gooien.’ Het werd Spanje. ‘We hadden iets van: we doen het gewoon’, zegt Wilbert. John vult aan: ‘Het was ook een beetje onnozeligheid. We zien wel waar we uitkomen en als we het niet proberen, weten we zeker dat we er niet komen. Als je nooit een stap neemt, waardoor je misschien struikelt en plat op je bek gaat, kom je nooit verder. Reach for the stars, altijd! Je zal nooit de sterren aan kunnen raken, maar je moet het altijd proberen.’
Romantisch hotel
‘Rentenieren konden we niet, er moest nog wel geld verdiend worden’, vertelt Wilbert. ‘In Nederland pakten we altijd al lekker uit, we houden van koken en we houden ervan om mensen te verwennen, dus lag het voor de hand om een hotel of een Bed & Breakfast te beginnen.’ Na een flinke zoektocht viel hun oog op het romantische Arriadh Hotel, met zes kamers. Het fantastische uitzicht vanaf de berg op het witte dorpje Arriate in het dal gaf de doorslag.
Naar de sterren reiken
Ze hadden naar de sterren gereikt en waren op een prachtige Spaanse berg geland. Het hotel verkeerde in goede staat, maar had wel modernisering nodig en er moest een zwembad komen. ‘Dat was voor ons een harde eis’, zegt Wilbert. ‘De zomers kunnen hier erg warm zijn en we vinden het belangrijk dat onze gasten lekker kunnen afkoelen en relaxen bij het zwembad.’ In augustus 2014 ging het hotel officieel open. Ze organiseerden een feestje met familie en vrienden, de burgemeester kwam langs, ze serveerden tapas en de ingehuurde danseressen dansten met passie de flamenco bij de ondergaande zon. Een onvergetelijk openingsfeest.
Geen privéleven
Daarna begon het ‘gewone’ leven. ‘Wat we hebben onderschat is de technische ellende’, zucht Wilbert. ‘We zijn in Nederland gewend dat elektriciteit, water en gas allemaal voorhanden is. Hier ben je op jezelf aangewezen, we hebben onze eigen put, pomp en waterzuiveringsinstallatie. Inmiddels weet John precies welke knoppen hij moet gebruiken om de pomp weer aan de praat te krijgen. We hebben geen gasleiding maar gebruiken gasflessen. Het is mijn grootste irritatie als de gasfles leeg is en dat gebeurt natuurlijk altijd als we net het familiediner aan het koken zijn.’ John: ‘Natuurlijk wisten we dat we hard moesten werken. We hebben nooit de illusie gehad dat we lekker aan het zwembad konden liggen, maar wat we van tevoren ook niet helemaal beseften is dat we eigenlijk geen privéleven meer hebben. We wonen en werken in ons hotel en we kunnen niet lid worden van een vereniging of een club. Dit is het’, zegt John, terwijl hij om zich heen wijst. Het witte hotel steekt prachtig af tegen de strakblauwe lucht, de olijven zijn bijna rijp en moeten over een week of twee geoogst worden. Er staan emmers vol vers geoogste amandelen bij de tafel. Het is oktober en toch nog ruim 25 graden. Enkele gasten genieten van de rust en het uitzicht aan de rand van het zwembad, terwijl andere gasten erop uitgetrokken zijn. Misschien naar de prachtige historische stad Ronda op slechts 5 kilometer afstand of naar de Caminito del Rey, een indrukwekkende wandeltocht iets verder weg.
Corona ... zwaar kut
Na zes succesvolle jaren waarin ze steeds beter op elkaar en op Spanje ingespeeld raakten, sloeg corona toe. Dat was een zware periode voor de mannen. ‘Het was zwaar kut’, omschrijft Wilbert het kort en bondig. John vult aan: ‘Eerst denk je nog: lekker, we hebben een week vrij, dan kan ik lekker veel in de tuin doen.’ Het bleek veel langer dan een week te duren. ‘Je kosten gaan wel door, je inkomen ligt opeens helemaal stil en we wisten niet hoelang het zou gaan duren’, vertelt Wilbert. ‘Op een dag bekeek ik de barvoorraad en alles was over de datum. Met tranen in mijn ogen stond ik bij de gootsteen om al het bier, cola en sinas weg te gooien. Zelfs het brood in de vriezer moesten we op een gegeven moment weggooien.’ De coronatijd was zwaar, maar samen hebben ze het gered.
Familiediner
Ze storten zich weer volop op hun gasten en op de familiediners. ‘Thuis eten’ is hun visitekaartje. Een aantal avonden per week serveren Wilbert en John het familiediner voor hun gasten. Samen genieten de gasten aan een lange tafel van heerlijke gerechten in drie gangen met goede wijn. Waar het vooral om draait is het samenzijn. John en Wilbert genieten intens als hun gasten het gezellig hebben samen en als er mooie gesprekken ontstaan of lachsalvo’s klinken. Vaak verplaatsen de gasten zich na het familiediner naar de bar om de gesprekken voort te zetten.
People-pleasers
John en Wilbert omschrijven zichzelf als peoplepleasers en entertainers. Dat zat er bij allebei al vroeg in. Wilbert: ‘Op de kleuterschool was een stagiaire die mij uitgezocht had als observatiekind. In haar verslag stond dat ik een sociaal en grappig kind was. Ik vertelde graag moppen voor de klas en als ik dan een mop mocht vertellen en niet alle kinderen snapten de clou, dan ging ik dat uitleggen. Ik vond het zielig als niet iedereen het snapte. Ze beschreef ook dat de juf elke middag even ging slapen omdat ze een spierziekte had en op een dag had ik gezegd: ‘Vandaag ga ik de juf spelen!’ Toen ging ik op de stoel van de juf zitten en deed alsof ik sliep. Het entertainen zat er al vroeg in.’ Ook John was als kind al een entertainer. ‘Mijn mond ging vaak sneller dan mijn gedachten, ik floepte er van alles uit en dat vonden mensen soms heel grappig. Ik was eens met mijn vader op een kleindierenshow en ik vroeg daar: Hebben jullie ook iets grotere hokken? Dan kunnen we deze man ook te kijk zetten. Mijn vader moest daar heel hard om lachen. We waren een keer op vakantie in Valkenburg en toen zei ik tegen mijn vader: zullen we gaan huppelen? En dan ging ik met mijn vader huppelen. Ik heb daar fijne herinneringen aan, bij mijn vader was niks gek.’
Succes volgens de mannen op de Spaanse berg
Op de vraag wat succes is, hoeven ze niet lang na te denken. ‘Succes is dat je kunt doen en laten wat je wilt met de mogelijkheden die je hebt’, zegt John. Wilbert knikt en zegt: ‘We hoeven niet in een boardmeeting met een PowerPointpresentatie te bepalen wat we volgend jaar gaan doen. Wij bepalen alles zelf, wij bepalen wat we met ons hotel doen.’ Succes betekent voor de mannen dat ze zelf hun koers kunnen bepalen, maar dat is niet het enige. ‘Natuurlijk zijn we trots als mensen onze tuin, ons hotel en ons uitzicht mooi vinden’, zegt John. ‘In mijn werk als bollenkweker had ik Japanse klanten die hele hoge eisen stellen aan de bollen. Dan was ik trots als ik de beste bollen kon leveren. Dat gevoel van trots zit voor mij nu in de tuin en onze mooie plek. Het is toch ons kindje. Het oogsten van amandelen en olijven, het destilleren van onze olijven tot de fijnste olijfolie, die we aan ons gasten serveren, dat is zo mooi. Ik voel ook trots als ik ons kindje aan mensen laat zien, zoals die keer dat een wat oudere Duitse man bij binnenkomst al zei dat hij het zo prachtig vond. Toen ik hem zijn kamer liet zien met het uitzicht op de tuin en het dorp in het dal, viel zijn mond open. Hij kon geen woord meer uitbrengen en ging daarom maar applaudisseren. Ik geniet van zulke momenten, maar het grootste compliment dat wij kunnen krijgen is als mensen zeggen dat ze zich hier thuis voelen. Als iemand terugkomt in het hotel na een dagje uit en zucht: lekker, we zijn weer thuis. Dat is het allergrootste compliment. Dat is wat succes voor ons is.’
